شعر من قطره ی اشکیست که از چشمه ی رخسار دلم می آید

و پس آنگاه به دشتی برسد

 این نه دشت است مگر سینه ی من

لاله زاریست ز بس سوخته است

 و آن زمان قطره ی اشکم که ز این سوخته دشت

ز در آبله ها

ز نیستان نوا

 و ز صحرای جنون می گذرد

جامه سرخ به تن می پوشد

وانگه از راه دو چشمم به قلم

پس از آن،

واژه ی غرقه به خونم به ورق می ریزد

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: